Vereniging van Ouders van Couveusekinderen, Kleine Maatjes, Jaargang
Niets in haar handen, niets in haar buurt blijft wat het is! Mijn super crea Bea couveuse dochter van 18 jaar heeft dat altijd al als grote kwaliteit. Elk stukje papier, draad, stofje, klei of vindsel wordt omgetoverd tot iets moois of nieuws. Is er een nieuwe rage, dan moet die verkend worden. Binnen de kortste keren beheerst ze de kunst: loomen, paracord vlechten, diamond painting.
Als een roze toverfee zat ze vroeger met haar stokje in haar fantasievolle wereld te toveren en dat kan ze nog. In haar buurt veranderen mensen. Haar sensitieve, empatische talenten gebruikte ze als baby al. Ze kroop naar (onbekende) mensen waar ze verdriet bespeurde. Op hun schoot kwam er een betoverende lach. Knutsels en knuffels vliegen vanzelf naar de goede plaats.
Zo niet dan moe(s)t de geknutselde liefde bewaard blijven voor later. Hoe goed ik mijn “kunst” ook beheers om al die creaties weg te toveren, in al die jaren is het mij niet gelukt om dichter bij haar bed te komen. De productiviteit is niet bij te houden. In het oerwoud van opbergdozen, onafgemaakte creaties belandt zij toch op haar (slaap-)plek.
Blijven verkleden kan nog steeds. Nu ze op de opleiding Specialist Mode en Maatkleding zit, komt aan de fantasie nog steeds geen einde. Mama mag ik dit of dat proberen? Ik weet dat ze werkt met een onbekende bucketlist. Haar haren roze geverfd, check; zo hoog mogelijke hakken, check, skinny topje… check! En van onzelfverzekerdheid geen spoor. Al een aantal jaren loopt ze op twee verschillende gekleurde schoenen. Resultaat: Altijd en op elk moment een glimlach of een praatje met gelijkgestemden; mensen met een zelfde gevoel voor humor, voor detail en sociale interactie.
Zo snel als haar spontane vroeggeboorte haar leven in gang zette, zo snel gaat ze op die schoenen voort. Op het perron van het station weet ze direct situaties te doorgronden en het spoor te vinden. Ze neemt makkelijk initiatief, kan snel schakelen en doet haar ding op het juiste moment en net iets buiten haar comfortzone. Hardlopen en gym is een probleem met haar chronische vermoeidheid, motorische uitdagingen, maar waarom er niet een sport van maken om mensen of honden rond te leiden? Op open dagen van de scholen staat zij mensen te woord of begeleidt een delegatie uit Oeganda. Naast haar hondje Nala rent ze langs paaltjes, tunneltjes en wipwappen.
Het leven heeft haar geleerd om problemen op te lossen, de fijne motoriek aan te scherpen op zoek naar de verandering. Twee jaar oud, ze kon net lopen. Aan de andere kant van het kampeerveld stond een glijbaan. De dame ging, keek één keer ondeugend om. Onder onze begeleidende ogen, vertelde ze alles met haar houding: “nu ik eindelijk kan lopen, ga ik ook naar wat ik vervolgens wil”. Zonder blikken en blozen gleed ze van de glijbaan en kwam daarna triomfantelijk terug gewandeld. Met vier jaar je cadeau ophalen bij Sinterklaas in een grote zaal vol mensen, ook geen probleem.
Vanaf haar 11de zit ze op reddingszwemmen; lekker individueel en toch een team, geen competitie, maar je eigen gang kunnen gaan. Van brevet naar brevet zwemt ze zich door de jaren heen. Als de goed Sint half november weer in Nederland komt, is ze ook nu dichtbij, staande aan de waterkant om een ander zo nodig op het droge te helpen.
Cijfers als beloning voor groei en ontwikkeling maken ons niet uit. Prestaties zien wij ouders anders. Gelukkig worden is de echte Kunst. Vorig jaar, 17 jaar oud, zaten we bij haar diploma-uitreiking weer stom verbaasd te zijn. Cum laude haar Mavo-diploma gehaald. Dat dat kon, wisten we niet. Op net een iets andere manier dan gemiddeld vervolgt ze haar weg. Steeds keken wij ouders naar wat ze deed en nodig had. We vertaalden het zo goed mogelijk van haar wereld naar de beperkte zienswijzen van deze maatschappij en terug. Gewone woorden op papier blijven lastig. Het geven van woorden aan wat je meemaakt, is ook een ding. Maar dyslexie is een gave. Achter de woorden vormt zich het beeld: doener, denker en (uit-)vinder.
Haar stappen (op die schoenen ja) worden groter. Vorig jaar na het examen wilde ze geld verdienen. Niet bij de bakker op de hoek, nee natuurlijk niet. Verder weg bij de bakker op Vlieland. Voor het eerst op kamers, intern boven de bakkerij, volop je executieve vaardigheden toetsen…. Hoe regel ik de trein en bootkaart? Wat moet ik meenemen voor 6 weken?. Tezamen doorlopen en volgen onze ouder-ogen deze stappen van een groeiend kind…
Het wondertje in de couveuse dat ons even op een angstig dood spoor zette, is de betoverende verandering, de glimlach om onze mond. Doodlopend of niet, in sneltreinvaart gaat het verder. Inmiddels haar vaarbewijs gehaald, haar theorie voor de auto binnen. Haar bestemming… ? Geen idee.
Op de dag dat de inschrijving open ging, tijdens onze meivakantie in Schotland, gaat de wekker op haar telefoon. Staan we samen in een dierentuin vragen te beantwoorden over de Europese Gemeenschap. Waarom? Ze wil een gratis Interrail treinticket bemachtigen. Eén van de 15.000 die Brussel dit jaar beschikbaar stelt voor geborenen in 2001. Trots, ja! Reuze trots op de verandering die ze maakt.