In het nummer van Maatje Groter van januari 2018 stond de oproep om mee te denken over welke thema’s over opgroeiende couveusekinderen tot nu toe onderbelicht zijn gebleven? Waarover willen couveuseouders meer weten? Wat voor informatie is helpend, helend en preventief?
Als nieuwe vrijwilliger van team Maatje Groter ga ik graag in op deze vragen. “Had ik maar eerder geweten wat ik nu allemaal weet!” dat had mijn kinderen en mij veel bespaard,”verzucht ik regelmatig. Ik ben mij inmiddels bewust van wat de impact is op je lichaam en je leven als het geboorteproces anders loopt (voor moeder en kind) dan normaal.
Ik ben Regina Heida, 48 jaar, getrouwd met Kees. Ik ben dysmatuur (1490 gram) en prematuur geboren (35 weken). Ik lag twee-en-halve maand in de couveuse en werd na 6 weken geopereerd aan een dubbele liesbreuk. Ik ben moeder van Suzanne (16), Erik-Jan (15) en Jeroen (10) jaar). Als ervaringsdeskundige door mijn eigen vroeggeboorte én die van mijn eerste kind (34,2 weken), heb ik veel geleerd over de effecten van vroeggeboorte met de nodige overweldigende gebeurtenissen en medische ingrepen. Het is duidelijk dat er veel problemen ontstaan door een gebrek aan inzicht in het emotionele, geestelijke en innerlijke leven van het menselijke lichaam. Onze ontwikkeling volgt een natuurlijke weg die ergens in ons geprogrammeerd is.
Je kindje groeit vanzelf en ons lichaam weet hoe ze zich moet ontwikkelen. Ogenschijnlijk moet je daarvoor alleen goede, gezonde voorwaarden te scheppen. Toch kun voor, tijdens en na de zwangerschap veel obstakels tegenkomen, waardoor jij en je kind tot stilstand komen. Je moet je aanpassen en nieuwe routes vinden. Ze overkomen je en veroorzaken een verstoring in je ontwikkeling of een wond in je lichaam en geest. En daar moet je het mee doen.
In de nummers van het tijdschrift Kleine Maatjes lees ik vaak over het lief en leed rondom onze couveusekinderen. De verwachte roze wolk blijft uit door heftige gebeurtenissen en pittige keuzes. Wat als het niet lukt om het karretje van de achtbaan af te remmen of te stoppen? Tot rust komen en later aansluiten bij blijkt lastig te zijn? Wat doet dat met jou en je kind? Hoe ga jij om met de emotionele kant, de geestelijke impact, praktische keuzes en (sociale) regeldingen? Deze lagen zijn volgens mij onderbelicht. Dit herkennen en erkennen is volgens mij helpend!
Woorden geven aan je dubbele verhaal
In de komende nummers wil ik schrijven over onderwerpen die aan de VOC gerelateerd zijn. Thema’s rond deze doelstellingen wil ik meer belichten en ondersteunen. Ik denk aan: het meer volgen hoe het met de moeder en kind gaat voor, tijdens en na de bevalling. En wat zijn hun behoeftes na de bevalling en na de ziekenhuisperiode? Welke therapieën, tips, boeken en inzichten hebben geholpen? Wat heeft geholpen bij de verwerking van de geboorte? Ik wil iedereen aanmoedigen om daar over te schrijven of te praten tijdens VOC-contactmomenten).
Ik heb zelf verschillende muren in mijn denken en voelen moeten doorbreken. Het dubbele van onze babytijd is dat we nog geen woorden kunt geven aan wat je voelt, aan wat er in en om je heen gebeurd. Je bent zo kwetsbaar. Je kunt je verhaal alleen maar vertellen door lichaamstaal, huilen en lichamelijke ongemakken (zoals huiduitslag, weinig slapen, niet groeien). Maar wat als je niet begrepen wordt? En als er door onmacht, overmacht en medische ingrepen toch “schade” ontstaat? Deze indrukken en gevoelslagen noemen we (geboorte-)imprints.
Imprints werken door in je volwassen leven. Zelfs dan kun je niet altijd woorden geven aan jouw verhaal of mag je er niet open over vertellen. Vaak zijn ze niet bespreekbaar of worden ze gebagatelliseerd. Of ze worden niet (h-)erkent achter een muur van afweer. In plaats van een juiste reactie krijgen we vaak een goedbedoelde, maar niet helpende reactie van de mensen om je heen. Of er wordt niet adequaat gereageerd wordt. Soms duurt ang om belevenissen te verwerken of de oorzaak van problemen duidelijker te krijgen. Veel moeilijke en pijnlijke ervaringen waar je als couveuseouder mee te maken krijgt, bieden echter ook kansen, leermomenten en positiviteit. Graag wil ik daarom mijn ervaring en kennis delen om jou en je kinderen openingen te bieden naar andere manieren van kijken, je een weg te laten ontdekken naar verborgen en vergeten ervaringen en momenten.
Lotgenotengroep.
Mijn dochter vroeg een half jaar geleden of ze in contact kon komen met leeftijdsgenoten die hetzelfde hadden meegemaakt als zij. Die ook moeten knokken voor gezondheid en voldoende energie. Die met hun valse start toch moeten voldoen aan de eisen van de huidige maatschappij. Haar vraag bleek helaas moeilijker in te vullen dan gedacht.
In de toekomst hoop ik dat door onze ervaringen en tips ook onzichtbare (chronische) “beperkingen” meer op de voorgrond komen bij instanties zoals maatschappelijk werk, de verzekeringswereld, en de zorg.
Zodat geld, tijd en helpende handen beschikbaar zijn voor passend onderwijs en passende zorg na de eerste levensdagen en -jaren van onze doelgroep. Mijn persoonlijke wens is om voor Maatje Groter een lotgenotengroep van jongeren en volwassenen op te zetten.